Według współczesnej słownikowej definicji, herezja to pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej lub odstępstwo od powszechnie panującego poglądu. Heretyk zaś to wyznawca takich poglądów. Słownik wyjaśnia dalej, iż dawniej była to nazwa używana przez katolików na określenie protestantów. zin nr 2 22/03/2018. wawrzyniec wrÓblewsk mariusz maŚlanka mateusz hajman. karolina mĄdrzecka. strona 2. w a w r z y n i e c. b. i. w r Ó b l e w s k i Już powyżej przedstawione opracowanie artykułu T. Gabisia ukazuje niezwykle silny związek nowej religii z polityką. Posiada ona bardzo czytelnie określone cele polityczne. Jednym z tych mocno akcentowanych zarówno przez zwolenników jak i przeciwników religii Holocaustu zadań jest budowa jednolitej tożsamości politycznej Żydów. Herezja - pogląd religijny sprzeczny z dogmatem religii panującejIndianie - ludność pochodzenia mongloidalnego zamieszkująca obszary Ameryki Powody tej odmienno ci są przede wszystkim głęboko osadzone w kulturze – przy czym kultura w wiecie muzułmańskim jest na wskro przeniknięta przez religię islamu. Religijny charakter organizacji Do OWI należą z założenia państwa muzułmańskie – tzn. takie, których większo ć ludno ci jest wyznania muzułmańskiego. Totitotiti Posty: 163 Rejestracja: śr lis 25, 2020 2:32 pm Krótko o sobie: Lubie piwo. Robie wino ;-) Ulubiony Alkohol: czysta Status Alkoholowy: Popijacz Okazyjny Podziękował: 16 razy rel. pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej; [..] + Додај превод Додати herezja "herezja“ у речнику пољски - српски GmIaAn. Home Encyklopedia herezja herezja (gr. haíresis ‘branie (dla siebie), wybór’ od haireín ‘brać w ręce, dla siebie’) 1. staroż., religiozn. autonomiczne szkoły filozoficzne. 2. religiozn. pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej. 3. przen. pogląd sprzeczny z powszechnie uznawanym. Hasło opracowano na podstawie „Słownika Wyrazów Obcych” Wydawnictwa Europa, pod redakcją naukową prof. Ireny Kamińskiej-Szmaj, autorzy: Mirosław Jarosz i zespół. ISBN 83-87977-08-X. Rok wydania 2001. Powiązane hasła Najlepsza odpowiedź Heretyk - osoba głosząca podlądy religijne sprzeczne z nauką religii panującej Odpowiedzi Annie79 odpowiedział(a) o 17:38 herezja - pogląd religijny sprzeczny z dogmatem religii panującej. heretyk - wyznawca herezji, poglądu religijnego sprzecznego z dogmatami lub przenośnie: śmiały, sprzeczny z powszechnie głoszonym, pogląd lub postępowanie. blocked odpowiedział(a) o 17:38 Herezja jest pojęciem zaczerpniętym z religii chrześcijańskiej i sensu stricto, odnosi się tylko do wydarzeń w obrębie chrześcijaństwa blocked odpowiedział(a) o 17:38 blocked odpowiedział(a) o 10:00 Osoba głosząca podglądy religijne Uważasz, że ktoś się myli? lub Liczba wyświetleń: 1279Pewnego dnia do Jerozolimy wkroczył Jezus, głosił upadek Jerozolimy, wzbudził niepokoje, zatrzymany przez Rzymian został wychłostany po czym wypuszczony wolno. Był to jak zapisał Flawiusz Jezus Ben Ananiasz, a działo się to w roku 62 Ale Jezusów, których imię zapisano w dokumentach historycznych było wielu. Był Jezus, który został ukrzyżowany, Jezus Ben Stada, który głosił oswobodzenie Izraela z rąk Rzymskich we wczesnych latach II w. Zawisł na krzyżu w mieście Lydda 25 mil od Jerozolimy. Był Jezus, cudotwórca i prorok działający podczas rządów Aleksandra Jannaeusza (106-79 którego proroctwa nie przypadły władcy do gustu i powiesił go na drzewie w wigilię paschy. Było wielu innych, imię Jezus nie było w tamtym czasie imieniem początków naszej ery pod względem religijnym były czasami bardzo ciekawymi. Z jednej strony Cesarstwo Rzymskie dorastało do idei Echnatona czyli monoteizm – jednego Boga spajającego ludzi różnych kultur w jedno państwo. Z tej idei wywiódł się również monoteizm Mojżesza, który wyprowadzając swój lud z Egiptu narzucił im monoteistyczną wiarę w JHWH spajając ich w jeden drugiej strony Izrael, będący prowincją Rzymu uciskaną podatkami, z narzucaną im kulturą politeizmu (Rzym akceptował wszystkie religie pod warunkiem by religie te akceptowały politeizm, składanie ofiar różnym bogom w czasie świąt państwowych). To z pewnością wyznawcom monoteistycznego judaizmu nie mogło się podobać, choć wyrosło oczekiwanie na rychłe przyjście zapowiadanego przez proroków Mesjasza (pomazańca Bożego), wyzwoliciela… i tacy się jednak tematykę zrozumieć, trzeba przywrócić starożytne znaczenie słowa „syn boga”. Synami boga określano w tych czasach ludzi będących władcami. Synami Ozyrysa byli faraonowie. Matka Aleksandra Wielkiego twierdziła, że jej syn nie był synem Filipa Macedońskiego a synem boga Dionizosa, którego urodziła jako dziewica. Sam Dionizos był synem Boga Zeusa i kobiety śmiertelnej Semele. Synami bogów, bogiń byli „syn boga” odnosiło się również do ludzi, którzy znajdowali poszanowanie w społeczeństwie ze względu na swoją wiedzę o Bogu, poważanie w społeczeństwie i cnoty, czynione w tym czasie pojawiało się wielu proroków, uzdrowicieli, którzy sami nadawali sobie, lub też ogłaszani byli przez lud „synami boga”.Do jednego z bardziej znaczących, zapisanych w dokumentach historycznych „synów boga” można zaliczyć Apoloniusza z Tiany, żyjącego w latach 15-100 filozofa, założyciela szkoły pitagorejskiej w Efezie, uzdrowiciela, cudotwórcę, proroka uznanego przez ludzi za pośrednika między bogami (działał w politeizmie) a ludźmi. Pozostawił po sobie biografię Pitagorasa, teksty dotyczące alchemii i wiedzy tajemnej, jego żywot opisał Flawiusz „synem boga” którego możemy poznać również na stronach Biblii był Szymon Mag. Jego nauka już ścierała się z chrześcijaństwem, stąd jego negatywny opis znajdziemy zarówno w tekstach ewangelicznych jak i apokryficznych, powstałych w środowiskach związanych z nauką Pawła apostoła i jego następców, jak „dzieje Piotra”, czy „Złota legenda”. Działalność Szymona Maga wielu badaczy tamtego okresu uznaje za podstawę jednej z pierwszych herezji, z którą przyszło zmagać się nurtowi chrześcijaństwa Pawła apostoła, znów trzeba przywracać prawidłowe brzmienie tym razem słowu ”herezja”. Herezja to każdy pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej, nie ma ono żadnej negatywnej konotacji a w odczuciu społecznym to słowo negatywne. Chrześcijaństwo na tle innych religii starożytności jawi się jako religia najmniej tolerancyjna. Jako jeden z przykładów braku tolerancji tej religii można wykazać pogardliwe nazewnictwo stosowane dla określenia religii politeistycznych. Poganin, w starożytności to nic innego jak wieśniak, człowiek nierozgarnięty. Ale poganami byli Arystoteles, Pitagoras, wielcy myśliciele starożytności. Czy ich też można określić wieśniakami, ludźmi nierozgarniętymi? Czyż właśnie z tego nie bierze się dzisiejsza nietolerancja tych, co uważają się za mocno wierzących?Trzecim „synem boga”, o którym warto tu wspomnieć, był Szymon Bar-Kochba, dowódca wojny żydowsko-rzymskiej w latach 132-135. Bar-Kochba w języku aramejskim oznacza „Syn Gwiazdy”, również uważał się za „syna boga”, przez rabina Akibę ogłoszony był mesjaszem, był męskim potomkiem króla Dawida, powstańcy prześladowali chrześcijan, gdyż nie chcieli uznać Szymona za „syna Boga”., dopiero upadek powstania i wielkie koszty, jakie poniosło społeczeństwo spowodowało nadanie mu imienia Bar Kozeba, po aramejsku „Syn Kłamstwa”.Znaczenie słów „syn boga” w starożytności było zupełnie inne, niż to rozumiemy dziś. W świetle tego, jakże inaczej brzmi wyznanie Piotra będące odpowiedzią na pytanie „A wy za kogo mnie uważacie?” „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Zwróćmy uwagę na to, że Jezus nie określa siebie „Synem Boga”, a „Synem Człowieczym” [ 13-20]. Określenie „jedyny Syn Boga” to czasy późniejsze, czasy Konstantyna Zawisza Niebieski Źródło: 1 grudzień 2020 Słowa, słowa, słowa... Słowa, słowa, słowa Wiara, niewiara, religia, wiedza, gnoza… I jeszcze apostazja. I herezja. Czy ktoś pytał mnie, czy zgadzam się na chrzest? Nie. Nie miałam wtedy zdolności do czynności prawnych. Nie byłam w stanie składać oświadczeń woli. Do chwili uzyskania pełnoletności miałam ograniczoną zdolność do czynności prawnych, byłam posyłana na religię by wypełnić zobowiązanie… matki. Nie moje – pisze Dorota Kramarczyk. To dlaczego jako osoba pełnoletnia, która od 18. roku życia nie uczestniczy w rytuałach chrześcijańskich, a w kościołach bywa jedynie na pogrzebach i, o wiele rzadziej, na ślubach, oczywiście będąc jedynie świadkiem cudzych modłów, nie mogę po prostu, zgodnie z prawem świeckim, oświadczyć, że nie należę do Kościoła, że unieważniam decyzję rodziców o mojej przynależności do tej instytucji, że żądam usunięcia moich danych osobowych z akt kościelnych i że nie życzę sobie, by moją osobę ujmowano w statystykach wyznawców? Dlaczego ma mnie wiązać prawo kanoniczne, skoro, u licha, nigdy nie złożyłam swobodnego oświadczenia woli o wstąpienia do grona wyznawców? W jakim państwie ja żyję? Czy naprawdę świeckim? Nie dokonałam aktu apostazji, bo nie widzę powodu, by postępować zgodnie z prawem, które, jak uważam, nie może mnie obowiązywać. Jak wielkie są wpływy „czarnych” w tym państwie i jaki ogromny błąd został popełniony, kiedy przyjmowano Konkordat… Jaki to świat, w którym religie monoteistyczne tak trzęsą polityką, że świetny pisarz zostaje obłożony fatwą, a silne państwo nie umie i nie chce całymi latami odważnie stanąć w jego obronie. Że żałosny, cwany zakonnik zatruwa grupy emerytek swoją niemoralną sekciarską ideologią. Że młodzi ludzie popełniają rozszerzone samobójstwa, otumanieni narkotykami i zwabieni mirażem życia w raju (po śmierci). Że aktualna doktryna kościelna, która po dwóch tysiącleciach nie ma już wiele wspólnego z naukami mistrza, do których się odwołuje (chociaż, po prawdzie, częściej sięga do przekazów fałszywego proroka Pawła z Tarsu), została wytyczną interpretacyjną do wyroku podobno świeckiego sądu konstytucyjnego w jednym z państw środkowoeuropejskich. Słowo wolność. Wolność konstytucyjna. Wolność wyboru i praktykowania religii. Taką wolność zapewnia Konstytucja. To coś więcej niż Konkordat. A tam odbicie zobowiązań międzynarodowych najwyższej rangi. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka. Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych. To coś ważniejszego niż Konkordat. Wolność obywatelska. Wolność istoty ludzkiej. Jak ma się do tego apostazja? To moje prawo czy mój obowiązek? A jakim prawem miałby to być mój obowiązek? Słowo herezja. Piękne słowo. Heretykami byli wspaniali ludzie, awangarda ludzkości. Na przykład Galileusz. Też jestem heretyczką. Apostatką być nie mogę, bo to ja świadomie nie przyjmuję na siebie religii. Nigdy jej nie przyjmowałam. Nie zgadzałam się z jej doktryną, odkąd mogłam cokolwiek z tej doktryny zrozumieć. Ksiądz J. B., doktor filozofii, który nauczał mnie religii, po licznych dyskusjach prowadzonych na zajęciach i w konfesjonale, w końcu odpuścił. Nie znalazł kolejnego argumentu i uznał, że mam prawo do własnej drogi. A dlaczego nie zezwala mi na to jego instytucja? Jaka „moralność” dopuszcza do takiej sytuacji, że podważa się wolność obywatelską, wolność człowieka, jego podstawowe prawo, a państwo jest bezradne, nie pomaga w realizacji tej podstawowej wolności? Wiara i niewiara. Taki podział. Wiara w co? Niewiara w co? Kto jest „wierzący”? A kto „niewierzący”? Dostrzegamy absurd takiego podziału? Chyba nie, bo ciągle używa się tych słów. Bez definicji, zupełnie dowolnie, tak po prostu, zgodnie ze swoim widzimisię. Jak mi się ktoś podoba albo nie podoba, to daję mu łatkę. „Wierzący”. „Niewierzący”. Nawet nie warto próbować definiowania. Ze słowami każdy sobie robi, co chce. A wiedza? Co oznacza wiedza? Ostatnio modne jest powiedzonko „mieć wiedzę”. Któż to ma wiedzę? Ano ten, kto coś wie. O czymś wie. Ma informację. Tak to wiedza zeszła na psy. Każdy ją ma. Bo przecież „on ma wiedzę o cenie biletu”, „ona ma wiedzę o kolorze szminki”. Już nie mędrzec ma monopol na wiedzę. Wiedza nie jest wiedzą. Jest zwykłą informacją. Ach, te słowa. Jak szybko tracą znaczenie… Gnoza. Piękne słowo. Oznacza wiedzę, poznanie, jest przeciwieństwem wiary, chociaż nie jest niewiarą. Jest czymś znacznie więcej, niż zbiór informacji, czymś spoza tego prymitywnego podziału „wiara – niewiara”. Czymś ponad to. Czymś co jest bliskie heretykowi. Heretyk. „Wyznawca poglądów religijnych sprzecznych z dogmatami religii panującej”. Herezja. „Pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej; przen. odstępstwo od poglądów powszechnie przyjętych.” (Słownik wyrazów obcych. PWN Warszawa 1980) Odstępstwo od poglądów powszechnie przyjętych, czyli motor zmian, lokomotywa ewolucji ludzkości. I jej moralności. DOROTA KRAMARCZYK Cytaty ze słowem herezja Początkowo manichejczyków oskarżano o amoralne prowadzenie się, o magię i czarnoksięstwo; w czasach Teodozjusza I dodano oskarżenia o herezję., źródło: NKJP: Waldemar Ceran: Historia i bibliografia rozumowana bizantynologii polskiej (1800-1998), 1999Już sama myśl, że partia jest normalnym zjawiskiem społecznym, które wymaga normalnej analizy jak inne zjawiska, a nie jakimś nienaturalnym bytem do przekazywania mądrości maluczkim, była herezją., źródło: NKJP: Jacek Hugo-Bader; Współpraca Konrad Niklewicz: Realista, iluzjonista, listek figowy, Gazeta Wyborcza , 1996-06-01Bez Jezusa nie ma chrześcijaństwa. On jest ośrodkiem wiary, rdzeniem zbawienia. [...] Wedle jego nauki działają Kościoły. Dlatego też w dziejach religii spór o Jezusa przyjmował tak dramatyczne formy. Dlatego wiódł do podziałów, do herezji. , źródło: NKJP: Zbigniew Mikołejko: Nowe życie Jezusa, Gazeta Wyborcza, 1994-04-23Śledzeniem, ściganiem, osądzaniem i karaniem herezji w Kościele katolickim zajmuje się Święte Officjum, urząd duchowny, którego początki sięgają czasów cesarza Justyniana [...]., źródło: NKJP: Auto da fe, Dziennik Polski - Pejzaż, 2002-07-20 Ikonoklazm został przez Kościół potraktowany jako herezja chrystologiczna, a w ocenie jego przeciwników doby patrystycznej był czymś więcej niż jedną z herezji, ponieważ zagrażał istocie chrześcijaństwa, godząc w jego centrum przez negację prawdziwego wcielenia Jezusa Chrystusa. , źródło: NKJP: Tadeusz Dionizy Łukaszuk OSPPE: Ty jesteś Chrystus, syn Boga żywego. Dogmat chrystologiczny w ujęciu integralnym, 2000Pontyfikat trwał 21 lat. Leon zaangażował się głęboko w walkę z herezjami, zamykając spór dotyczący dwóch natur Chrystusa. , źródło: NKJP: Tadeusz Żychiewicz: O Leonie I Wielkim i miłości Ojczyzny, Z teki Tadeusza, prasa 1994Zamknięto w tym czasie 35 kopalń. O pozostawieniu dwudziestu paru kopalń mówiło się właściwie od 1989 roku, jednak wówczas uważano to za herezję, szczególnie uważało tak wielkie lobby górnicze. , źródło: NKJP: Jarosław Józef Szczepański: Górnik polski, 2005Ci wszyscy, którzy i w tym stuleciu zawierzyli utopii, doskonale zdawali sobie sprawę, że trzeba „wytłuc sto milionów, aby przeskoczyć rów” [...]. Prawdziwą herezją był wówczas pogląd o bliźniaczym charakterze utopii komunistycznej i faszystowskiej [...]., źródło: NKJP: Aleksander Kaczorowski: Wydano „Historię i utopię” Emila Ciorana, Gazeta Wyborcza, 1997-06-04Pedagog nie musi być wcale sprawiedliwy – on powinien być skuteczny! To nie jest żadna nowa herezja – to pragmatyka, którą chciałbym tu nieco wyjaśnić. , źródło: NKJP: Ryszard Makowski: Po co chodzisz po górach?, Wychowawca, 2006-06[...] według wszelkiego prawdopodobieństwa — nie powrócimy. Prywatnie już dawno każdy z nas doszedł do tego smutnego wniosku — na zewnątrz jednak wygłoszenie takiego poglądu jest herezją, gdyż cała nasza emigracyjna ideologia opiera się na oficjalnej wierze w Powrót. , źródło: NKJP: Juliusz Mieroszewski: Finał klasycznej Europy, 1997

pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej